امروز فرخ و پیروز روز فروردین ایزد، 19 اردیبهشت‌ماه سال 3759 زرتشتی، شنبه 18 اردیبهشت‌ماه 1400 خورشیدی، هشتم می 2021 میلادی
۱۸ اردیبهشت «۸ ماه مه» به‌عنوان روز جهانی صلیب‌سرخ و هلال‌احمر نام‌گذاری شده است. این سازمان بینالمللی با آرمان کاستن از درد و رنج انسانی و پاسداشت و پیشرفت بهداشت عمومی برپایه‌ی موافقت‌نامه ژنو در سال ۱۸۶۴ میلادی تشکیل شد.
ژان هنری دونان، امدادگر سوییسی، در سال ۱۸۶۲، کتاب «خاطره‌ای از سولفرینو» منتشر کرد و خواستار تشکیل جمعیت‌های امدادی داوطلب برای کاستن از دردها و رنج‌های آسیب‌دیدگان از جنگ شد. او نوشت «آیا نباید امکاناتی در زمان صلح و آرامش وجود داشته باشد و جمعیت‌هایی امدادی با داوطلبانی ایثارگر و کاملا صالح تشکیل شوند که هدف‌شان مراقبت از زخمی‌ها در زمان جنگ باشد؟»
«انجمن ژنو امور عام‌المنفعه» از پیشنهاد وی استقبال کرد، در نتیجه یک کنفرانس بینالمللی با شرکت نمایندگان ۱۶ کشور در ژنو تشکیل و موافقت‌نامه ۱۸۶۴ میلادی برای بهبود وضع مجروحان جنگ، تدوین شد و به امضای نمایندگان دوازده دولت از کشورهای شرکت‌کننده رسید. صلیب سرخ در ایران با عنوان جمعیت شیروخورشید سرخ در سال ۱۳۰۱ خورشیدی با کوشش و پیگیری دکتر امیراعلم ساماندهی و بنیاد شد. دکتر امیراعلم که مدیر بهداری استان خراسان بود، پس از زلزله ویرانگر بجنورد، مقررات وضع شده از سوی صلیب سرخ جهانی برای جمعیت‌ها را ترجمه و در اختیار احمدشاه قاجار، پادشاه وقت ایران قرار داد تا شاه آن را بخواند و مقدمات تشکیل جمعیت در راستای جلب کمک‌های خارجی در هنگام بلایا و گرفتاری‌های طبیعی و رخدادهای ناگهانی فراهم شود. برپایه‌ی این متن ترجمه شده، نظامنامه اساسی “اساسنامه” جمعیت شیروخورشید سرخ ایران تهیه و در اسفندماه ۱۳۰۱ به امضای ولیعهد، محمدحسن میرزای قاجار رسید.
این اساسنامه در ۱۰ فصل و ۶۰ ماده تهیه شده و برابر مقدمه آن، ریاست افتخاری جمعیت با ولیعهد بود.
نخستین جلسه رسمی کمیته مرکزی جمعیت در امردادماه سال ۱۳۰۲ تشکیل شد. این جمعیت پس از بنیادگذاری بی‌دنگ عضو کمیته فدراسیون بینالمللی صلیب سرخ و هلال‌احمر (IFRC) شد و علامت شیروخورشید سرخ را ثبت کرد. نخستین فعالیت‌های امدادی جمعیت شیروخورشید سرخ، در جریان کمک به زلزله‌زدگان تربت‌حیدریه بود. تعیین هیات مرکزی موسسه، تشکیل هیات‌های گوناگون جمعیت در برخی استان‌های کشور و نیز راه‌اندازی مجله‌ای به‌عنوان ارگان رسمی آن از دیگر کارهایی بود که این جمعیت در سال‌های نخستین تشکیل به اجرا گذاشت.
در سال ۱۳۰۶ در جلسه هیات مرکزی جمعیت، به ترتیب حسن مستوفی‌الممالک، سیاستمدار نامی به‌عنوان رییس و دکتر امیراعلم به‌عنوان نایب‌رییس اول جمعیت گزینش شدند. اعضای کمیته مرکزی، از میان بنیانگذاران و یاری‌رسانندگان به‌جمعیت و در نشست همگانی جمعیت گزینش می‌شدند. در سال ۱۳۰۷ نیز نخستین کارها برای تشکیل جمعیت زنان شیروخورشید سرخ ایران انجام شد. در سال‌های پس از آن، سازوبرگ جمعیت رو به گسترش گذاشت و بسته به‌موقعیت افراد عضو جمعیت به کمک سانحه‌دیدگان و نیز نیازمندان می‌پرداخت. از جمله این موارد، کمک‌رسانی به زلزله‌زدگان شیروان در سال ۱۳۰۸ بود.
روز «فروردین» که به زبان پهلوی «فرورتن» است، از زبان پارسی باستان «افرورتینام» گرفته شده و به چم فروردهای پاکان و فروهرهای پارسایان است. فروردین همان فروهر است. فروهر ذره‌ای نور اهورایی است كه در بدن هركس نهاده شده تا روان را به راه راست راه‌نمایی كند. فروهر هیچ‌گاه آلودگی به خود نمی‌پذیرد و پس از مرگ بدن، فروهر راه بالا را می‌پیماید و به سرچشمه خود می‌پیوندد.
نوزدهمین روز از ماه در گاهشمار زرتشتی فروردین نام دارد. بر گرفته از فره وهر fravahr به چم (:معنی) پیش برنده و پیش کشنده است.
در ایران باستان باور داشتند که ذره‌ای از این نور اهورایی در هر آفریده‌ای به صورت امانت گذاشته شده است، این ذره در آغاز پاک و بدون آلودگی بوده و همیشه هم پاک خواهد ماند و هرگز هیچ آلودگی و ناپاکی را به خود نخواهد گرفت.
پیشینیان بر این باور بودند که فروهر در حقیقت روان درگذشتگان بوده و باور داشتند که روان‌های مردگان در نخستین روزهای بهار نزد اقوام خود به زمین باز می‌گردند.
فروهر که ذره‌ای از هستی بی‌کران پروردگار بوده، و برای راهنماییِ روان، به تن در آمده، پس از مرگ به همان پاکی و خلوص به اصل خود می‌پیوندد و به لوثِ گناه آلوده نمی‌گردد. به باور زرتشتیان در نهادِ هریک از مرتوگان (:مردمان)، چه زن و چه مرد ، چه غنی و چه فقیر، ذره‌ای از انوارِ خورشیدی اهورایی وجود دارد که ،« فرَه وَهَر» نامیده شده و سبب عمده‌ی رسایی و کمالِ مادی و مینوی ماست. این «فرَه وَهَر» از مبدا اصلی خود که اهورامزدا باشد جداشده و برای مدت محدودِ زندگی در تنِ ما منزل گزیده است. این نیرویِ ایزدی ما را به درجاتِ عالیه ارتقا داده و از حالت حیوانی و انسانی به عالمِ فرشتگان می‌رساند. در پایان ، پس از طی مراحل مینوی ما را به عالم حقیقت، و وحدت می‌رساند و از دیدار و پیوند با اهورامزدا برخوردار می‌سازد.
روز «فروردین» که به زبان پهلوی «فرورتن» است، از زبان پارسی باستان «افرورتی» نام گرفته شده و به چم فروردهای پاکان و فروهرهای پارسایان است. گر چه فروردین از ریشه پَروردین بوده که به فروردین تغییر یافته مانند پارس و فارس، پیروز و فیروز و پروردین به چم ماه پرورش گل‌ها و گیاهان و درختان، نیز نام گرفته است چون در این ماه دوباره پرورش می‌یابند.
فروردین همان فروهر است. فروهر ذره‌ای از نور اهورایی است كه در بدن هركس نهاده شده تا روان را به راه راست راه‌نمایی كند.
فروهر هیچ‌گاه آلودگی به خود نمی‌پذیرد و پس از مرگ بدن، فروهر راه بالا را می‌پیماید و به سرچشمه خود می‌پیوندد.
زرتشتیان در این روز جامه (:لباس) نو می‌پوشند و از درگذشتگان خود یاد می‌کنند.
گل تاج خروس نماد این روز در دین زرتشتی است.
