تازه‌ترین کاوش باستان‌شناسی در غار قلعه کرد، نشان می‌دهد که این گستره، پیش از انسان نئاندرتال نیز جای سکونت گونه‌های دیگر انسانی همچون انسان هایدلبرگ و یا به گمانی گونه‌ای از انسان راست قامت بوده است. همچنین برجای‌مانده‌های جانوری دو گونه اسب پیش از تاریخی از میان‌رفته (:منقرض شده)، گوزن، خرس قهوه‌ای و کرگدن در این گستره شناسایی شده است.
سومین فصل از کاوش مشترک تیم ایران و فرانسه در غار قلعه کرد آوج، در استان قزوین به سرپرستی مشترک حامد وحدتی‌نسب از دانشگاه تربیت مدرس و ژیل بریون از موزه‌ی انسان‌شناسی پاریس با پروانه‌ی (:مجوز) پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری در حال انجام است.
به گزارش ایلنا و به‌گفته‌ی روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، حامد وحدتی نسب، سرپرست گروه باستان شناسی، در این‌باره گفت: غار قلعه کرد از مهمترین گستره‌‌های پارینه‌سنگی در ایران و خاورمیانه است که پیش‌تر از سوی باستان‌شناسان استان قزوین شناسایی و پژوهش‌های آغازین در آن صورت گرفته است.
او افزود: نخستین و دومین فصل کاوش این محوطه در سال‌های ۱۳۹۷ و ۱۳۹۸ از سوی گروه مشترک ایران و فرانسه در حالی پایان پذیرفت که بیشتر زمان کاوش صرف خواناسازی گودال‌های ایجاد شده به‌دست حفاران غیرمجاز شد.
این باستان‌شناس مهمترین دستاورد فصل دوم کاوش غار قلعه کرد را کشف دندان کودک انسان نئاندرتال با دیرینگی ۱۵۵ هزار سال پیش اعلام کرد که هم اکنون در موزه‌ی قزوین برای بازدید همگانی قرار دارد و یادآوری‌کرد: درنگ سه‌ساله در کاوش به شوند (:دلیل) فراگیری کرونا، این فرصت را به پژوهشگران داد تا پژوهش‌های سن‌سنجی مطلق را با روش‌های گوناگونی انجام دهند.
وحدتی‌نسب گفت: به شوند دیرینگی بالای مواد فرهنگی غار قلعه کرد، انجام سن‌سنجی به روش رایج کربن ۱۴ که تنها تا گستره‌ی ۴۵۰۰۰ سال شدنی است، در این غار ممکن نبود از همین‌روی از دو روش تشدید چرخش الکترون (ESR) و اورانیوم/توریم بهره گرفته شد.
سرپرست هیات باستان‌شناسی ادامه داد: برآیندهای مقدماتی نشان‌گر دیرینگی‌ای فراتر از ۴۰۰ هزار سال برای نهشته‌های فرهنگی این محوطه است که این دیرینگی، غار قلعه کرد را به کهنترین سکونت‌گاه بشر در ایران تبدیل کرده است.
او با بیان اینکه دیرینگی یادشده در کنار دست‌افزارهای سنگی به‌دست آمده از این غار، گویای این است که غار قلعه کرد، پیش از انسان نئاندرتال نیز محل سکونت گونه‌های دیگر انسانی همچون انسان هایدلبرگ و یا به گمانی گونه‌ای از انسان راست قامت بوده گفت: تاکنون دو گونه اسب پیش از تاریخی از میان‌رفته (:منقرض شده)، گوزن، خرس قهوه‌ای و کرگدن در برجای‌مانده‌های جانوری به دست آمده از این گستره شناسایی شده است.
وحدتی‌نسب در پایان با اشاره به اینکه بودجه‌ی کاوش‌های یادشده از سوی اداره‌ی کل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان قزوین فراهم شده است گفت: سه فصل کاوش در غار قلعه کرد به روشنی گویای این است که این گستره دست‌کم نیازمند ۱۰ سال کاوش پی‌در‌پی است.
یک پاسخ
آوج = آبج = زینده در آب، زینده با آب، دارای آب؛ واژه ای ست مثل یوشج(یوشیج)، ماسالج، کلورج، تجریش، رَج، رَف، خُورنغ(به سکون نون) و … با این تفاوت که یوشج، ماسالج و کلورج به ترتیب زینده در یوش، ماسال و کلور است، و تجریش، زینده در اطراف تَجری، قرار گرفته در اطراف تجری یا تج نهر یا تج جوی. تَج = جهش – که رود تَجن نیز در هیمن تَج بُن دارد. و رَج، در صف گونگی و ردیف شدن، و رَف در رَه گونگی و درازی بُن دارد. و خُورنغ، زینده در خور، زینده با خور است. و آوج آبزی است. اشاره است به آبی که در آن غار جمع می شود. و مقدار آن آب در تابستان ها کمتر و باقی فصول بیشتر است. ولی همیشه هست؛ یعنی زندگی آن غار، حضور آن غار روی زیبا زمین، بی آوج نیست. پس گذشتگان ما آوَج اش نامیدند.
معنی ریشه ای آن واژه همان است که نوشته ام. ولی از نظر قاعده ی زبان شناسی، جور دیگری نیز می توان آن را معنی کرد. آوج = آوَ جا = آب + فتحه ی مضاف + جا = جای آب(برگردان به فارسی). این مورد چون از نظر قاعده ی زبان درست است، آن را نیز ذکر کردم. ولی اصل همان مورد اول است.
آو(تالشی، تاتی، و …) = آب.