به‌ عمل کار برآید به سخن‌دانی نیست

از 29 بهمن‌ماه و جشن سپندارمذگان و روز زن و مادر چندی گذشته و به 17 اسفندماه، روز جهانی زن که نزدیک می‌شویم، سخن‌ها در مورد جایگاه و ارزش والای آن‌ها گفته می‌شود. ما زرتشتیان به خود می‌بالیم که اشو زرتشت زن و مرد را برابر دانسته و در گاتها آمده در زمان ازدواج دخترش پورچیستا با او مشورت کرده یا در ایران باستان زنانی پهلوان، ارتشی و پادشاه داشته‌ایم. جالب این‌که فرزندان ما چه دختر و چه پسر به‌خوبی می‌دانند که مادرشان سهم بیشتری از پدرشان در نگهداری و پرورش و آموزش فرزند دارند، ولی بیشتر وقت‌ها یادشان نمی‌ماند که در آیین‌های شادی یا درگذشتگان نام مادر را هم بنویسند، مانند نام درگذشتگان در دفترچه‌ی پرسه‌ی همگانی.
من نمی‌دانم در گذشته‌های بسیار دور برای شناسایی کسی، او را چگونه نام می‌بردند ولی می‌دانم تا سال 1297 که هنوز نام خانوادگی رایج نبود، تنها نام پدر به‌کار بسته می‌شد، پس از آن تاریخ هرکس یک نام داشت و یک نام فامیل.
هر مادر از زمانی که فرزندش جنین است تا زمانی که ازدواج می‌کند، نگهداری، رشد و آموزش او را بر دوش دارد و تا زمان مرگ نگران و پشتیبان اوست، چرا نباید نامش همراه پدر برده شود.
البته ترک عادت و همگام شدن با پیشرفت فرهنگی و دگرگونی سنت زمان می‌برد ولی چقدر باید صبر کرد؟ در قرن بیست‌ویکم هستیم. از آنجایی که «کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من» از چند سال پیش در جایگاه یک زن با نامه و گفتار این نکته را در هر زمانی و به هر کسی که لازم بود یادآوری کردم و امیدوارم که دیگر نیازی به گفتن یا نوشتن دوباره نباشد.