نخستین گزارش‌ها، در حدود سال‌های 2007 و 2008 درباره‌ی طرح‌های «هر دانش‌آموز یک لپتاپ» در بسیاری از کشورهای جهان منتشر شد. از آن سال بسیاری از کشورها که به آموزش آینده‌سازان خود اهمیت می‌دهند به طور جدی این طرح را دنبال کردند.
به عنوان نمونه کشور پرو در سال 2008 حدود یک میلیون لپتاپ بین دانش‌آموزان این کشور توزیع کرد. توزیع لپتاپ از مدارس مناطق دورافتاده و فقیرنشین آغاز شد.
در این میان بیشترین توجه را برنامه کشور آفریقایی کنیا به خود جلب کرد. در سال 2014 همه دانش‌آموزان کلاس اول کنیا (نزدیک به 400000 کودک) یک لپتاپ دریافت کردند. خوب است بدانیم که کنیا یکی از پیشتازان برنامه‌های آموزشی در قاره آفریقاست. به دنبال کنیا، رواندا با توزیع دویست هزار لپتاپ بین دانش‌آموزان دست به کاری بزرگ زد.
دغدغه‌ی این کشورها با توجه به منابع محدود مالی این است که بار مالی این کار ممکن است روی منابع سایر اقدامات آموزشی اثر منفی بگذارد.
اما در آسیا پس از هند و تایلند که در اوایل دهه 2010 میلادی به توزیع گسترده لپتاپ و تبلت بین دانش‌آموزان پرداختند، ترکیه در سال 2013 برنامه توزیع بیش از ده میلیون لپتاپ بین دانش‌آموزان و ده‌ها هزار وایت‌برد هوشمند و وسایل جنبی آن در مدارس را آغاز کرد.
این مطلب بر پایه متون مندرج در وبسایت بانک جهانی نوشته شده است.
*کیقباد بهدین، پژوهشگر در حوزه‌ی ساختار آموزش دبستان، نویسنده پنج جلد کتاب منتشر نشده، آماده‌ی چاپ در زمینه‌ی نظامنامه آموزشی دبستان
یک پاسخ
درود بر دکتر بهدین
نوشتار زیبای شما بسیار ارزنده و جالب است. در آموزه های دین بهی آمده “از کسانی شویم که جهان را تازه و آبادان گردانیم” اکنون که درگیر بیماری کرونا هستیم و به ویژه دانش آموزان دلبند همکیش به گونه ی مجازی به فراگیری دانش می‌پردازند و همچنین ما همکیشان نمی‌توانیم گاهان بارها و آیین دینی درگذشتگان را با گردهم آیی و داد و دهش انجام دهیم، بهتر آن است داد و دهشمان به گونه ی فرهنگی برای دانش آموزان دلبندمان انجام شود. بشود کارگروهی با یاری همکیشان و انجمن ها و ارگان ها تشکیل شود تا هر دانش آموز زرتشتی برای آموزش در فضای مجازی یک لپ تاپ داشته باشد.