دکتر فریدون رستگاری در آمریکا درگذشت و در تهران ماند

دکتر فریدون رستگاری، حقوق‌دان و هنرمند زرتشتی، واپسین روز دی‌ماه در آمریکا دیده فروبست.

روانشاد فریدون رستگاری، پور شیرین و بهزاد، روز خورداد امشاسپند و دی‌ماه گاهشماری زرتشتی برابر با پنجشنبه 30 دی‌ماه 1400 خورشیدی، در پی ایست قلبی درگذشت.

یادنوشته به قلم بابک شهریاری با عنوان «دکتر فریدون رستگاری در آمریکا درگذشت و در تهران ماند» را در ادامه می‌خوانیم:

بیش از نیم قرن از عمرم می‌گذرد و در این مدت با آدم‌های مختلف برخورد داشتم اما باید اعتراف کنم فریدون یک استثنا بود حداقل من نظیرش را ندیدم، امیدوارم در آینده ببینم تا به این واسطه امید به انسانیت در من زنده بماند.
زرتشتی زاده و پایبند به اصول دین زرتشتی، اندیشه نیک گفتار نیک و کردار نیک در وجود او متجلی بود. هیچگاه از او یک دروغ حتا مصلحتی، حتا برای بالاترین مصلحت‌ها نشنیدم، هیچکس نشنید. همواره در فکر آبادانی جهان بود از کمک به همنوع به هیچ عنوان دریغ نمی‌کرد تلاشگری بی‌مانند بود که از میوه تلاش او امروز میلیون‌ها نفری بهره‌مند هستند که حتا نام او را نشنیده‌اند. او خودش مراقب بود تا برای نام‌وننگ کاری نکند و اکنون روانش از اینکه مسافران هر روزه مترو تهران نام او را نشنیده‌اند در آرامش است. آسوده از اینکه در تلاشش هیچ ریایی وجود نداشته.
دارای مدرک دکترای حقوق و مسلط به زبان‌های فرانسه و انگلیسی بود و به همین واسطه سال‌ها در امور قراردادهای شرکت نفت مسوولیت داشت. چند سال پس از انقلاب که تصمیم به راه‌اندازی متروی تهران گرفته بودند پاک دست ترین مردی که می‌توانست سرپرستی امور قراردادهای مترو را به عهده بگیرد او بود . مدارکی که سال‌ها خاک گرفته بود را یک‌به‌یک برگرفت و خاک از آنها زدود و مطالعه کرد و کار را پیش برد. شبانه‌روز کار کرد، این یک ادعا نیست بسیاری از پرونده‌ها را به منزل می‌بُرد و گاه تا پیش از طلوع خورشید بر روی آنها کار می‌کرد. هیچوقت ادعای دریافت اضافه حقوق برای چنین تلاشی را نداشت اصلا برای مال‌اندوزی ارزشی قایل نبود و تنها به آبادی جهان می‌اندیشید. بی‌شک یکی از تاثیرگذارترین اشخاصی است که بدون وجود او این سازه عظیم راه‌اندازی نمی‌شد. در هنگام یک سفر درون شهری با مترو هیچ چیز اعم از ساختمان و تاسیسات ایستگاه به چشم نخواهد آمد مگر آنکه اثری از وی در آن باشد و این درحالی است که هرآنچه در آنجا به چشم دیده نمی‌شود هم از وجود او تاثیر پذیرفته.
هنرمند و خوشنویس بود بر سردرمنزل، خودش با خط خوش نوشته بود «رواق منظر چشم من آشیانه توست کرم نما و فرود آی که خانه خانه‌ی توست». به این نوشته باور داشت و امکان نداشت خرد و کلان، آشنا و غریب به سراغش بروند و با خوشرویی پاسخشان را نگیرند، وقت می‌گذاشت و با حوصله گوش می‌داد و هرآنچه می‌توانست می‌کرد، از خود گذشتگی در وجود او معنا می‌شد.
از آنجا که دلبسته کیش زرتشتی بود هر روز نماز خود را به جا می‌آورد و کشتی نو می‌کرد خصوصا گاهِ هاون را بعید می‌دانم هیچگاه از قلم انداخته باشد. اوستا را با خط خودش نوشته بود و هنوز بسیاری از کتاب‌های اوستا که در دست من و شماست به خط فریدون بهزاد رستگاری نگاشته شده، آری او در آمریکا از این جهان رخت بر بست اما کتاب اوستایی که من در دست دارم تا همیشه یاد او را زنده نگاه خواهد داشت. بابک شهریاری_ یکم بهمن‌ماه 1400

«امرداد» درگذشت زنده‌یاد دکتر فریدون رستگاری را به خانواده‌ی آن انوشه‌روان آرامش‌باد گفته و آرزوی شکیبایی و تندرستی را برای بازماندگان دارد.