درددل پرستار زرتشتی در سنگر درمان کرونا

کرونا ویروس مهمان ناخوانده‌ای که از روزهای پایانی بهمن‌ماه سال گذشته وارد کشور ما شد، سال نو دگرگونی را رقم زد. هنگام تحویل سال بسیاری از مردم کنار خانواده و عزیزانشان سال نو و نوروز را آغاز می‌کنند در این میان پرستاران و پزشکان در دل خطر، سلامت همشهریان‌شان را بر سلامت خود و خانواده‌شان ترجیح داده‌اند و برای بازگرداندن سلامت جامعه بی‌چشمداشت شبانه‌روزی تلاش می‌کنند. نقش‌آفرینی پزشکان، پیراپزشکان و پرستاران‌ سخت‌کوش در درمان بیماران مبتلا و تلاش در ریشه‌کنی و مبارزه با ویروس کرونا ستودنی است.

مهرنوش سهرابی یکی از سفیدپوشان از خودگذشته‌ی سنگر مبارزه با کرونا است. او با به کارگیری دانش و تجربه می‌کوشد آرامش را به بیماران و خانواده‌های نگران بازگرداند. به سختی در میان مشغله‌ی کاری زمانی برای گفت‌وگو پیدا می‌کند. تازه از بیمارستان به کانون خانواده برگشته، پیش از در آغوش گرفتن دختر پنج ساله‌اش به ناچار مراحل ضدعفونی شخصی و پاکسازی این ویروس ناپیدا را می‌گذراند. حال آماده‌ی گفت‌وگو است. سهرابی با شادباش سال نو به همگان گفت‌وگو را آغاز می‌کند و می‌گوید: فرا رسیدن سال نو همیشه نوید‌بخش افکار نو و کردار نو و تصمیم‌های نو برای آینده‌ای است که همه‌ی ما امیدواریم بهتر از گذشته پیش آید. در ادامه، این پرستار جوان و پرانرژی ما را با خودش آشنا می‌‌کند:

مهرنوش سهرابی، زاده‌ی سال 1365 خورشیدی فرزند ایرج سهرابی خادم کنونی زیارتگاه پیر سبز هستم. دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی کارشناسی پرستاری از دانشگاه یزد و 11 سال پیشینه‌ی کار در این رشته در بخش‌های مراقبت‌های ویژه را دارم  و اکنون در بخش ICU بیمارستان شهدای کارگر یزد مشغول به ارایه‌ی خدمات درمانی هستم.

به شوند احتمال بالای انتقال بیماری کرونا به کادر درمان، پزشکان و پرستاران ناچار هستند در شرایط خاص، به این گونه بیماران رسیدگی کنند. سهرابی در این باره می‌گوید: از آن جا که محل خدمت من کانون اصلی بیماران بد حال و با شرایط نگران‌کننده است، ما که عضو کوچک جامعه‌ی پزشکی هستیم در این شرایط خیلی دشوار و خاص دچار استرس می‌شویم. اوج خستگی و دلهره را باید پشت چهره‌ی آرام و نقاب وجدانمون پنهان کنیم و با خونسردی تمام به بیماران و خانواده‌ی آنها شادی و امید بدهیم تا مبادا نگرانی درون ما آنها را بیش از پیش بی‌قرار کند. بدلیل شرایط خاص و قدرت سرایت بالای ویروس کرونا، ناچار به پوشیدن پوشش مخصوص و استفاده از شیلد (محافظ)، ماسک، عینک و به کارگیری دیگر تجهیزات ایمنی هستیم. کار در این شرایط خیلی دشوار است. گاهی حتی فرصت و شرایط نوشیدن یک لیوان آب خوردن را هم نداریم. چند تن از همکاران‌مان را در سراسر کشور از دست داده‌ایم و چند تن با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند که برای همه‌ی آنها بهبودی هر چه سریعتر را آرزومند هستم.

با این که نوروز امسال با ورود ویروس کرونا این مهمان ناخوانده، رنگ و بوی خوشی نداشت. اما گروهی بدون توجه به سفارش‌های بهداشتی و خواهش‌های کادر پزشکی، همچنان به دنبال خرید و در تکاپوی فرارسیدن سال نو بودند و گروهی در راه سفر. در حالی که کادر درمان سال نو را به گونه‌ای دیگر گذراند. آنها در بیمارستان، دور از نزدیکان و خانواده، در سنگر مبارزه با کرونا برای بهبودی بیماران تلاش کردند. سهرابی خرسند از انتخاب این راه می‌گوید: امسال من و دیگر همکاران سفیدپوش من، آمدن بهار و رسیدن نوروز را متوجه نشدیم. از خانواده و همسر و فرزندم دور بودم. ولی همه‌ی دوری را در راه حفظ تندرستی مردم ایران‌زمینم به جان خریدم. چرا که این راه را داوطلبانه و آگاهانه انتخاب کردم و وظیفه‌ی من مراقبت از بیماران و بودن در کنار آنها است. ما با انگیزه‌ی از بین بردن و ریشه‌کنی یک بیماری سال نو را آغاز کردیم.
سهرابی ادامه می‌دهد: سپاسگزاری ویژه می‌کنم از همسر خوبم و دختر نازنینم و خانواده‌ام که در این دوران، نگران من هستند و شرایط کاری من را تحمل می‌کنند. بهترین سپاسگزاری از ما پرستاران، بهبودی و بازگشت هر چی سریعتر تندرستی بیماران است. همچنین هم‌میهنان با رعایت نکات بهداشتی و پیشگیری از گسترش ویروس کادر درمان را یاری کنند. به کارگیری سفارش‌های بهداشتی والاترین ارج‌گذاری به تلاش‌های پرستاران است.

مهرنوش سهرابی، مبارز سنگر درمان در پایان گفت‌وگو از آرزویش می‌گوید: «تندرستی و دل خوش دعای همیشگی من برای دیگران است. امیدوارم هر چه سریعتر این بیماری از جامعه و کشورم و سراسر جهان ریشه‌کن شود.

برای خودم هم از اهورامزدا می‌خواهم مراقب من باشد تا بتوانم با اندیشه‌ی نیک و گفتار نیک و کردار نیک در این راه به همنوعان خودم خدمت کنم».

سخن پایانی: «باید بگم کرونا ممنون که اومدی چون به ما یاد دادی که دنیا کوچیکه و خوشی و ناخوشی ما به آدمای اطراف ما بستگی داره و خواهشی که از همه دارم این هست که قدر زندگی نازدانه‌ی خودمون را بیش از پیش بدانیم».